Het zijn vreemde dagen voor hen, die hun hele leven in de aanvliegroute van Schiphol gewoond hebben. Al 3 dagen op rij geen vliegtuigen boven je hoofd dankzij een vulkaantuibarsting op IJsland.
Ondanks de rust, die dat gaf, konden we niet uitslapen op deze mooie zaterdagmorgen. Om 7 uur ging de wekker. We moesten om kwart voor 8 de trein naar Schiedam hebben en vandaar de metro naar Spijkenisse. We zouden bij het nieuwe huis van Joep Kapitein verzamelen en vandaar met de fiets vertrekken naar Tiengemeten.
Nu zijn mensen altijd nieuwsgierig, waar zo'n naam vandaan komt. Welnu: een gemet is een oude vlaktemaat. De maat is waarschijnlijk gelijk aan de oppervlakte van het zaailand dat een koppel paarden kan omploegen tussen zonsopgang en zonsondergang. Dit is een gemiddelde, omdat het land wat bewerkt moest worden ook zwaarder of lichter kon zijn voor een paard.
Wij hoefden gelukkig niet te ploegen, maar konden gaan genieten van het prachtige zonnige weer met weinig wind. Eén van de kranten gaf het weer voor vandaag zelfs een 10. En dat konden wij in de loop van de dag beamen.
We waren om 10 uur bij Joep. Bas en Nel Warnink kwamen ook net aanzetten, net als Willem Jongsma en Lotte van Walstijn. Bas had net een nieuwe fiets gekocht, een Batavus Weekend.
Rob Ammerlaan en Margriet Biemold kwamen wat later aanzetten, terwijl Tim de Beer, traditioneel, als laatste aan kwam zetten. Maar Tim wist de toon voor de dag meteen goed te zetten. Toen Joep voor de laatkomers nogmaals het ingerichte huis liet zien, zei Tim plompverloren bij de inpandige, zeer ruime badkamer: "Daar kun je mooi een darkroom van maken, Joep!"
Tim was vandaag duidelijk de man in vorm. Dat bewees hij bij de koffie al meteen. We hadden het over de orde van de Salesianen, die ook Pedagogische Academie "De la Salle" gesticht hadden, waar 5 van de hier aanwezige mannen in de jaren '70 op gezeten hadden. In de kranten had gestaan, dat ook Salesianen kinderen misbruikt hadden.
Tim had dit twee dagen ervoor al gemaild: "Wat hoor ik nou laatst weer.
Hielden de broeders van De la Salle er ook schandknapen op na!? Schande!!
Maar genoeg hierover -voorlopig-."
Dat voorlopig konden we stante pede schrappen, want Tim stak direkt van wal, daarmee een nog niet belichte kant van het kindermisbruik aan de orde stellend: "Wat mankeerde er aan ons, dat de broeders ons niet gepakt hebben?"
Zo kun je het ook bekijken.
Wij gingen om half 12 wat anders bekijken. We fietsten over het net aangelegde fietspad over de dijk langs de Oude Maas en het Spui naar het pontje naar Nieuw-Beijerland en vandaar over een slingerende dijk met prachtig uitzicht naar Goudswaard. Door de mooie polder fietsten we met zijn tienen naar Nieuwendijk, waar het veer naar Tiengemeten net vertrokken was.
Geen nood: we hadden "Nora's theetuin" zien liggen, een zonnig en beschut terras, waar we wel plezierig een uur door konden komen. Tim liet zien in bloedvorm te zijn, want toen de serveerster aan kwam lopen om de bestelling op te nemen was zijn eerste vraag: "Bent u Nora?" Helaas, dat had Tim mis, maar even later kon hij zijn gelijk halen, toen een man kwam helpen om de bestelling op te nemen: "Ik kan wel zien, dat u Nora niet bent..." De beenspieren hoefden nu geen arbeid te verrichten, de lachspieren des te meer.
Even voor tweeën reden we de 200 meter naar het vertrekpunt van de veerpont naar Tiengemeten. Het was er zeer druk en ik kreeg al visioenen van het wonderschone lied van Drs. P.
Hier zagen we van af en we gingen terug op de heenweg. Zo kwamen we weer langs de 2 Vogelplassen, waar je volgens mij 's winters prima zou moeten kunnen schaatsen.
Zo kwamen we al vrij snel weer terug het bij de haven gevestigde Rien Poortvliet museum.
En dan sta je voor de keuze: ga je op een mooie zaterdagmiddag naar Rien Poortvliet, of kies je voor een zonovergoten terras. De keuze was niet zo moeilijk. Terwijl de rest naar binnen ging, kozen Bas, Joep en ik voor de heldere buitenlucht.
Maar natuurliefhebbers als we zijn, reden we eerst naar de Vliedberg, waar je op zo'n 10 meter hoogte een prachtig uitzicht hebt op dit voormalige landbouwgebied, dat nu als "nieuwe natuur" wel wat weg heeft van een Waddeneiland, waar de getijdenwerking zijn zegenrijke werk doet.
We fietsten weer langs de Groote haven naar de oostpunt van het eiland, waar we een plekje vonden op het terras van Herberg Tiengemeten.
Nu heb ik altijd geleerd, dat je je aan moet passen aan de lokale omstandigheden. Deze wijze les uit het verleden kwam goed van pas: ze hadden Hoeksch Witbier en op een luw en zonnig terras smaakt dat prima, net als het Hoeksch Speciaalbier, dat wij noodgedwongen waren te bestellen, omdat het vrij lang duurde, voor de rest van ons gezelschap uitgekeken was op Rien Poortvliet. Ach ja, je moet je soms opofferen in dit leven....
Nu liepen er twee serveersters rond op het terras. Een van hen had lang haar en bij de tweede spatte het plezier, dat ze in het werk heeft van haar gezicht af. Nu had ik het geluk, dat Tim naast me kwam zitten. De serveerster met het lange haar kwam de bestelling opnemen en toen zij weg was, had ik de kans, om Tim wijs te maken, dat deze serveerster Nora heette. Tim tuinde er met open ogen in. De serveerster keek bij terugkomst dan ook vreemd op, toen voor de tweede keer deze dag uit Tims mond "Bent u Nora?" klonk.
Inmiddels had Tim zijn vorm wel weer te pakken, want toen de andere serveerster met een tweetal porties bitterballen aankwam zetten, vroeg hij terstond: "Heeft u er ook extra mosterd bij?" Daar de bitterballen snel waren verorberd, bestelden we nog een tweetal porties.
Na een drietal biertjes werd het voor mij tijd voor een bezoek aan het toilet. De beide serveersters stonden in de gang en ik vroeg aan de andere serveerster: "Zie je die man met die pet zitten?", terwijl ik wees naar Tim. "Zou u naar hem toe willen gaan en zeggen, dat u Nora heet?" "Dan moet ik liegen" zei ze, geheel naar waarheid.
"Ach, het is voor een geintje" antwoordde ik en ik liep verder naar het toilet.
Soms komt een geintje beter tot zijn recht, als je er niet bij bent....
Terwijl ik bij het urinoir stond, hoorde ik hard gelach bij onze tafel vandaan. En even later kon ik aan tafel zelf wederom hardop lachen, toen we onze nieuwe porties bitterballen van "Nora" kregen in een meeneemzakje. We moesten inderdaad de boot van 10 over 5 nog zien te halen.
Deze haalden we op ons gemak en met de wind tegen reden we door de polder naar Spijkenisse. Ik reed in het begin helemaal achteraan en vond het tijd om een geintje uit te halen met deze sportieve groep.
Ik sprintte in één keer van achteruit naar voren, haalde Ada, die op kop reed met een noodvaart in en riep "Pak mijn wiel!" Een paar seconden later, terwijl ik een gat van 20 meter geslagen had, kon ik zeggen "Pak mijn pet!", want deze was van mijn hoofd gewaaid. Achter mij klonk luid gelach op en ik meende zelfs te bespeuren, dat ik door een enkeling werd uitgelachen....
Toen ik mijn pet eindelijk weer had, lag ik 200 meter achter!
Wat u hier uit kunt leren is, dat ik nooit ergens met mijn pet naar gooi! Hij waait gewoon van mijn hoofd af....
Onderweg liet Joep nog even zien, hoe vreselijk subtiel hij is. "Jij bent toch bijna 58" zei hij tegen Tim, die hierop antwoordde "Wrijf het er maar lekker in, Joep".
Dat deden we inderdaad, toen we bij Joeps huis aangekomen waren en de zonnebrand nodig hadden om onze roodbruin gekleurde hoofdem mee in te smeren.
Joep had voor een heerlijke soep met broodjes gezorgd, zodat we om half 10 goed gelaafd allen richting eigen huis gingen. Niet alleen het weer kreeg vandaag een 10, de hele dag kreeg het!
En onthou dit rijtje:
2010-Gemeten,
2011-Stedentocht.
1 opmerking:
Ik had "Nora" getipt via email getipt op dit verhaal met het compliment Met dank voor de prima bediening!
Dit kreeg ik als antwoord:
Beste Bert,
Met dank voor jullie gezelligheid!
Groeten van Maya alias Nora
Een reactie posten